പ്രണയത്തിലുള്ള തന്റെ പ്രതീക്ഷകളെക്കുറിച്ച്
നനഞ്ഞ ആകാശത്തിന്റെ
നീലച്ച ഞരമ്പുകളില് നിറയെ
നരച്ച ജലാശയങ്ങള്
എന്ന് പ്രതികരിച്ച ഒരു വ്യക്തിയുടെ
ആദ്യകാല പ്രണയകവിതകളിലൊന്ന് ഇങ്ങനെ
ഒരു നേര്ത്ത സന്ധ്യയില്
തണുവുള്ള ചെടിയില് നിന്നുയിരോടെ
മെല്ലെ ഇറുത്തെടുത്ത്
കനിവോടെ നിന്നീറനൂറും മുടിക്കെട്ടില്
ഒരു മാത്ര എന്നെ നീ ചേര്ത്ത് വയ്ക്കൂ
ആവേശത്തോടെ അയാള് തുടര്ന്നെഴുതി
ഒരു നാട്ടുമാവിന്റെ സ്വപ്നങ്ങളാകാം ഞാന്
ഉരുളിന്റെ ഏകാന്ത ശീല്ക്കാരമാകൂ നീ
ഒരു കൊയ്ത്തുപാടത്തിനര്ത്ഥങ്ങളിന്നു ഞാന്
ചുര മാന്തി നില്ക്കുന്ന പന്നിക്കുളമ്പ് നീ
വലിപ്പ വ്യത്യാസമുള്ള രണ്ടു മുലകള് പോലെ
അവ തുറിച്ചു നില്ക്കുന്നത് കണ്ട്
പ്രണയം എന്ന വിഷയം
ഇനി കൈകാര്യം ചെയ്യുകയില്ലെന്നയാള്
കവിത അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.