ഇതു ദൃശ്യവിവരണമെന്നൊരു
പൊള്ളയായ കവിത
ഞാന്‍ പ്രണയിക്കപ്പെടുന്നു
എന്നു തുടങ്ങുന്ന ഓര്‍മ്മകളുടെ
ആദ്യ ഭാഗങ്ങളില്‍
വസന്തം എന്നൊരു ഋതുവും
സാറ എന്നൊരു യുവതിയും
വേര്‍തിരിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയാത്തത്ര എണ്ണത്തില്‍
പ്രയോഗങ്ങള്‍ക്ക് അടിമപ്പെടുന്നു
എന്‍റെ രൂപകല്‍പ്പനയില്‍ ഒരത്ഭുതം
സാറയില്‍ ദര്‍ശിക്കുമെന്നുള്ള
വാശികള്‍ക്ക് മുമ്പേ
അവള്‍ തുടര്‍ന്ന് പോയെങ്ങിലും
വസന്തം കാലാനുസാരിയാണെന്ന്
എന്നെ വിശദീകരിക്കുന്നത്
പ്രതാപവാഹിനി എന്ന സാറയുടെ തന്നെ കവിത
തൊലിക്കിടയില്‍ പക്ഷികളെ അനുവദിച്ചും
രക്തത്തിന്റെ തണുപ്പില്‍
ജലസസ്യങ്ങളെ വളര്‍ത്തിയും
ഒടുവില്‍ ഈ വാര്യാന്ത്യത്തില്‍
സാറാ.....
എന്‍റെ ഒളിയിടങ്ങളില്‍
അവസാനത്തേതെന്നു തോന്നിപ്പിക്കുന്ന
ഒരു പൂ വിടര്‍ത്തുന്നു
നിശാജീവികള്‍ക്കുള്ളിലെ രാത്രിയെക്കാളേറെ
ഇനിയും അന്യോന്യം നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നു
എന്ന ഈ വരികള്‍
കവിതയുടെ തന്നെ അനാവശ്യമായ തുടര്‍ച്ച.
